5/ Beschouwingen bij "De psychologie van het Totalitarisme" van Mattias Desmet
Deel 1: Wetenschap en haar psychologische effecten - hoofdstuk 4: Het (on)meetbare universum.
Inleiding van De Psychologie van het totalitarisme
Deel 1: Wetenschap en haar psychologische effecten:
hoofdstuk 1 Wetenschap en ideologie
hoofdstuk 2 Wetenschap en haar praktische toepassingen
hoofdstuk 3 De kunstmatige maatschappij
hoofdstuk 4 Het onmeetbare universum
hoofdstuk 5 Het verlangen naar een meester
Deel 2: Massavorming en totalitarisme:
hoofdstuk 6 De opkomst van de massa
hoofdstuk 7 De menners van de massa
hoofdstuk 8 Complot en ideologie
Deel 3: Voorbij het mechanistisch wereldbeeld:
hoofdstuk 9 Het dode versus het levende universum
hoofdstuk 10 Materie en geest
hoofdstuk 11 Wetenschap en waarheid
Alles in 1 e-book: https://bit.ly/3UwedUJ
hoofdstuk 4: Het onmeetbare universum
In dit hoofdstuk wordt voortgebouwd op de eerdere stellingen van Desmet. Zo haalt hij de stroman van de "mechanistische ideologie" wederom van stal. Dat bekt natuurlijk lekker, en is bevattelijk voor het brede publiek zoals mag blijken uit de vele posts van zijn volgers die het begrip "mechanistische ideologie" tot in den treure repeteren op zijn facebookpagina. Laat ons even duidelijk zijn: de mechanistische ideologie, of kortweg 'het mechanisme' is in de filosofie het idee of de strekking dat aan alle natuurlijke fenomenen een waarneembare, fysieke verklaring ten grondslag ligt, wat zijn antipode vindt in 'het vitalisme', de filosofische idee dat vitale krachten in het leven aanwezig zijn zodat het leven niet alleen met fysieke verklaringen kan omschreven worden (Memo Geschiedenis, Malmberg 2016). Deze mechanische idee was heel populair bij de vroegmoderne filosofen zoals Offray de la Mettrie. Deze filosofische materialistische stroming wordt al lang niet meer gebruikt binnen wetenschappelijk onderzoek, net omdat men vindt dat ze te deterministisch is (er te veel er van uitgaat dat alle processen in causale kettingen aan elkaar geschakeld zijn, weinig met het toeval rekening houdend, nogal rechtdoor redenerend en van daaruit ook overtuigd vooruit te kunnen kijken... zoals Desmet zelf lijkt te doen.) Het hedendaagse wetenschapsbedrijf is dus, in tegenstelling tot wat Desmet de hele tijd schrijft in dit boek, net niet mechanistisch meer. De enige auteur hier die heden ten dage het determinisme van de mechanistische leer lijkt aan te hangen is Desmet zelf. Hij neemt enkele radertjes (afname privacy, foute wetenschaps-ideologie, angstige samenleving), zet deze in gang en denkt deze rechtlijnig, deterministisch in zijn consequenties door tot op het punt van de abysmale transhumanistische horror, waarna hij zich afzet tegen de wetenschap omdat deze zogezegd nog steeds mechanistisch zou zijn. Het is hier dat de stroman-redenering schuilt. Terwijl de enige deterministische mechanist hier Desmet zelf is.
Aangezien deze hedendaagse zogezegde mechanistische wetenschap hier dient als fundament waarop hij het kaartenhuis van zijn redenering bouwt, kan al wat hierna volgt in dit hoofdstuk (of boek?) slechts een verderzetting van dezelfde stroman-redenering zijn. En inderdaad, wat we lezen komt hierop neer: de wetenschap zou heden ten dage enkel geleid worden door technocraten en experts die enkel nog met cijfertjes werken om de werkelijkheid te besturen. We ruiken een vleugje agraro-nostalgie in de verwijzingen verderop in Desmet zijn tekst naar de tijden waarin maatschappijen 'tot nu toe nog niet zozeer geleid werden op basis van cijfermatig materiaal, maar op basis van verhalen, eerst mythische en religieuze verhalen, vervolgens politieke verhalen'. Misschien is het interessant te weten dat de allereerste geschriften van de mensheid, in het spijkerschrift dat ontstond in het 8e millenium voor Christus, boekhoudkundig van aard waren? Natuurlijk waren er ook mythen, en die zijn er ook nu nog, neem nu de mythe dat de wetenschap nog steeds mechanistisch is bvb, of de legende dat onze maatschappij zou bestuurd worden door gehypnotiseerde mechanistische technocraten die ons dwangmatig willen injecteren met vaccins die leiden tot een immense oversterfte, of de sage van Thierry Baudet en de reptilians vs The Dark Knights, gezien in een online video vandaag. Of ook: de mythe van de maakbare mens, de mythe dat je alles kan worden als je maar je best doet. De mythe van de neoliberale meritocratie…
Maar terug naar de tekst: de mechanistische ideologie die nog steeds aanwezig zou zijn, zou het niet gesteld hebben op de "Grote Verhalen", op narratieven "die uit woorden bestaan die van alles kunnen betekenen, die geen vaste, rationele verhouding hebben tot feiten." Deze onbepaaldheid zou kunnen uitmonden in gruwelijk machtsmisbruik. In dat opzicht zou de coronacrisis onverwacht een window of opportunity geboden hebben voor deze ideologie: de onzekerheid en de angst voor het virus zouden een draagvlak gecreëerd hebben om een maatschappij mechanistisch op puur cijfermatige basis te besturen. De cijfermatige waarheid zou ons behoeden voor de willekeurige gruwel van machtsmisbruik, zou zo de zogezegd nog immer aanwezige mechanistische ideologie stellen.
Hierna volgt ter illustratie van het feit dat metingen steeds subjectief zouden zijn een verwijzing naar de "kustlijnparadox" van Josef Mandelbrodt die zou aangetoond hebben dat indien met de meet-eenheid waarmee men de kustlijn van het Verenigd Koninkrijk zou meten zou verkleinen, de omtrek van de kustlijn zou vergroten. Dit klopt, maar wordt wederom doorgedacht voorbij het wiskundige nulpunt: met een oneindig kleine meet-eenheid zou de omtrek van de kustlijn volgens Desmet oneindig groot worden.
Wel, hier zitten we met een probleem: te eerste neemt men nooit een meet-eenheid die kleiner is dan de ‘Plancklengte’, een afgesproken minimale maateenheid. Indien men een kleinere maat neemt, dan benadert die nul en deelt men de facto ook door nul, want dat is wat meten is: je deelt de lengte door de meet-eenheid en het resultaat is een getal dat zegt hoeveel meet-eenheden er in de totale lengte gaan. 1000 meter gedeeld door een meter is 1000. Echter: in de wiskunde deelt niemand door nul, dat is een regel want je kan geen getal a of b vinden waarbij a.0=b waarbij b/0 a geeft. Deel dus niet door nul. Wanneer je dat wel doet dan resulteert dat enkel in asymptotische problemen en geeft gibberish die lijkt op 'oneindigheid' als resultaat. Zoek eens op in google images naar 'divide by zero', je vindt daar grappige dingen die aantonen hoe je dan het weefsel van de realiteit uit elkaar laat rafelen. Dus de lengte van de kustlijn wel delen door nul is absoluut zinloos: deel 7 door nul en je krijgt 'oneindig'. Deel de lengte van de kust van om het even welk land door nul en je krijgt oneindig. Dus 7 en de kustlengte van om het even welk land zijn gelijk want beiden zijn oneindig wanneer gemeten met Desmet zijn maateenheid. Ziet u waar het mis loopt? De kustlijnparadox is niet meer dan zeggen: “wanneer je deelt door nul krijg je oneindig”, in de zin van onbepaaldheid, maar dan verlaat je de logica waarbij we net wel iets willen bepalen. Ziet u waar Desmet eigenlijk een onzinnig argument aanbrengt om “aan te tonen” dat we steeds subjectief (en relatief ?) meten? Ok, het is dan bedoeld als beeld om ons iets te laten (in)zien. De kustlijnparadox is een leuke spielerei, een grappig gedachtenexperiment zoals er nog bestaan in de psychologie om een stelling mee te ondersteunen, om je even uit evenwicht te brengen, maar an sich bewijzen die niets, nul. Niemand die enigszins zinnig wil handelen in de reële wereld redeneert zo, ook niet bij kustlijnen aangezien niemand gebaat is met een overzicht van iedere kronkeling, iedere inham, iedere karteling van de rand, ieder grassprietje, iedere zandkorrel op de kust van het Verenigd Koninkrijk... dat is pragmatisch gezien uitermate zinloos in een crisissituatie, dan verdrink je in data die je (nog) niet kan interpreteren. Wat verdrinken betreft: er is nog een ander probleem met dit argument: in de niet-theoretische wereld verhoudt de omtrek van een land zich tot het oppervlak van de bijbehorende landmassa.
Wanneer men oneindige kleine inkepingen blijft maken zoals in de rechtsstaande Sierpinski-curve (want dat is het logische model achter de kustlijnparadox)(familie van de reeds bekende driehoek), dan blijft men achter met een ware gatenkaas van een landmassa, waarop men nauwelijks bouwen of wonen kan... Het land zou inzakken, verdrinken.. De Kantiaanse maxime van de kustlijnparadox zou slechts mogelijk zijn in een virtuele wereld. Psychologisch gezien is dit een leuke gambetto, maar in de werkelijke wereld gedurende een crisis, waarin wetenschapsrelativisme weinig zoden aan de dijk brengt, vertrouwt men toch liever op meer pragmatische benaderingen dan dit 'divide-by-zero-fallacy'-postmodern denken. Maar deze drogredenerig, waarbij er wederom sprake is van een onzinnige schaalvergroting (of verkleining, naargelang, het gaat immers om fractals) heeft geen uitstaans met bv. de hoeveelheid doden. Die zijn makkelijker te tellen, daar zit niet zoveel 'ruis' op, ze zijn dood of niet. Vooralsnog is er geen tussenstadium of variant gevonden.
Men kan dan wel nog z'n bedenkingen hebben bij de interpretatie van het gemetene: hoe zijn deze mensen overleden: aan corona of comorbide complicaties, of niet iets anders. Maar in tijden van crisis moet men dus pragmatisch handelen en is men niets met Sierpinski-gatenkazen en moet men het stellen met de "beste beschikbare data", met 'beste' bedoeld als 'we hebben niet veel, maar hier heb je tenminste wat aan, hopen we, die is het beste wat we hebben’, ... niet bluffend bedoeld. Over het algemeen kon men stellen dat deze geheel niet afweken van wat men te velde kon observeren op intensive care units. Het feit dat Desmet meent te kunnen stellen dat er nauwelijks volk lag op de intensive care unit op basis van 'enkele telefoontjes met enkele artsen' getuigt van een stuitende hang naar anekdotiek om zijn stellingen mee te onderbouwen. Zinniger is zijn verwijzing naar de Simpson-paradox en de illusie van de objectiviteit. Daar kan ik hem als psychoanalyst in volgen.
Hierna volgt een verwijzing naar de replicatiecrisis. Deze gaat over het feit dat onderzoek zou kampen met niet te repliceren resultaten, slordig onderzoek, regelrechte fraude,... Hierbij verwees hij naar Ioannidis die zou aangetoond hebben dat 85% van alle onderzoek fout was.
Op Facebook vertaalde Ilse Heip de lezing van Nassir Ghaemi , welke deels z'n neerslag vindt in https://existenz.us/volumes/Vol.15-2Ghaemi.html als volgt:
"De auteur (Desmet) is psycholoog en heeft ook wat achtergrond in de statistiek dus je zou denken dat hij weet over wat hij discussieert. Misschien weet hij meer dan hij schrijft maar wat hij schreef is niet enkel niet erudiet maar ook zeer simplistisch fout. In de kern zegt hij dat wetenschap essentieel mechanisch materialistisch is. Alles wat hij over wetenschap beschrijft zou waar zijn mocht de wereld plots geëxplodeerd zijn in 1900. De auteur bekritiseert mensen die honderd jaar geleden gestorven zijn. In de context van wat hij denkt dat wetenschap is, weet hij duidelijk niet wat wetenschap is, alhoewel hij een aantal publicaties heeft in de psychologie.
Hij citeert bv 1 studie ‘waarom het grootste deel van gepubliceerd onderzoek vals is’ (nvdr: Ioannidis, J.P.A. (2005) Why most published research findings are false, PLoS Med, 2, e124) , waarin het cijfer 85% valt. Hij zegt er nooit bij welke inhoud die studie heeft. Misschien heeft hij die studie niet gelezen. Of misschien enkel de abstractie ervan, zoals vele mensen doen. Of misschien heeft hij ze niet begrepen. Of misschien erger, heeft hij het wel begrepen maar wil hij er niet over spreken. Want ze spreekt al zijn ideeën tegen. Het is een studie van John Ioannidis, een Amerikaans Griekse fysicus van de Tufts faculteit. Ik kende hem persoonlijk en heb zijn studie grondig gelezen en er met hem over gesproken. Ik heb het zelf meermaals geciteerd.
Waar die 85% vandaan komt is het concept van op bewijs gebaseerde geneeskunde. Dit concept stelt dat, omdat er verstorende factoren zijn uit de reële wereld, verschillende factoren die het resultaat beïnvloeden, je niet gewoon observerende studies kunt doen en die observaties beschrijven en oorzaak en gevolg conclusies trekken. Dus, als je observerende studies doet, is de meerderheid van de oorzakelijke verbanden foutief omdat die beïnvloed zijn door die verstorende factoren. Daar komt die 85% van. Het is een mathematisch model van hoe frequent je foutieve resultaten zou verkrijgen bij observationele studies. De oplossing in de wetenschap in de laatste 50 jaar is gerandomiseerde studies uit te voeren. Als je patiënten hebt gerandomiseerd om al dan niet een behandeling te krijgen, dan zijn alle verstorende factoren gelijkgeschakeld en ze schakelen elkaar uit. Als je dit niet begrijpt of als je hierover niet ingelicht bent, dan moet je dit boek gewoon weggooien want er staat hierover geen uitleg in en je weet niet genoeg over wetenschap om het juist te kunnen interpreteren. Je kan niet eenvoudigweg zeggen dat 85% van de resultaten foutief zijn. In gerandomiseerde studies is 85 a 90% van de resultaten waar. Afhankelijk van hoe groot de studie is. En dat staat letterlijk in die studie. Dus, de studies rond de vaccins zijn grote gerandomiseerde testen, gebaseerd op Ioannidis zijn bevindingen. Ze zijn dus voor ongeveer 90% waar en niet voor 85% fout. Dit is een voorbeeld van de pseudowetenschap die onze auteur gebruikt in zijn kritiek op wetenschap. Sommige uitspraken over Covid zijn ook duidelijk fout. Hij zegt dat 1 artikel in een Belgische krant stelt dat ziekenhuizen Covid patiënten opnamen om meer geld te verdienen. Hij verschaft daarbij geen data. Hier in de VS, in mijn ziekenhuis bij Tufs, hebben we veel medewerkers moeten missen en het ziekenhuis heeft duidelijk geld verloren omdat de lopende ingrepen en procedures niet konden doorgaan. Daar halen ze geld uit, niet uit covid. Dit is een tweede voorbeeld van een foutieve bewering. En dit zit in zijn kritiek op wetenschap. Hij stelt enkel dat er een bepaalde onzekerheid in meetbaarheid is. Hij schrijft op niveau van de middelbare school rond de kennis van fysica, over het onzekerheidsprincipe van de quantum fysici. Hij concludeert dat we niks kunnen weten. Terwijl we een erudiet en complex veld van statistieken hebben dat ons onzekerheid helpt te beperken tot een punt dat je vrij zeker kan zijn van bepaalde resultaten. Niet dat het ooit nul is, dat is waar, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat statistisch degelijk geanalyseerde en degelijk uitgevoerde studies fout zijn. (…)De auteur citeert Le Bon’s opinie alsof die waar is en algemeen geweten is dat die waar is of bewezen dat die waar is. We staan ondertussen 100 jaar verder in de studie rond sociale psychologie en de auteur citeert er niks van. Hij deed blijkbaar ook de moeite niet om op Google Scholar ‘sociale psychologie, gedrag van een massa’ in te tikken om te zien wat er de laatste 100 jaar is verschenen. Hij citeert een Franse auteur uit de late 18de eeuw en daar blijft het bij. Mijn punt is dat de auteur zijn basisideologie postmodern extremisme is. Laat me dit verklaren. Eén interpretatie van het postmodernisme is de afwijzing van de periode van de Verlichting, de pre 1900 tijd van geloof in ratio en vooruitgang en wetenschap. Het idee van de Verlichting is dat we religie en onze basis van geloof als de bron van waarheid, achterwege kunnen laten. We kunnen dat geloof vervangen door ratio en wetenschap. De auteur citeert Heidegger en Foucault en zegt dat totalitarisme uit die traditie van de Verlichting groeit. Terwijl Jaspers zei dat totalitarisme een afwijzing was van de Verlichting. Dat was ook Hannah Arendt haar visie. Zij was een dichte leerling van hem. De auteur zit er dus volledig naast in zijn poging Arendts visie te gebruiken om zijn visie op totalitarisme te verdedigen. Arendt had de tegenovergestelde mening. Dezelfde als die van Jaspers. Totalitarisme komt naar boven als je een postmoderne relativistische extremist wordt. Wanneer je alle waarheden afwijst wordt alles mogelijk, dan is er niets verboden. In zo’n geval kun je herhaaldelijk liegen, zoals Hitler deed, en een afdeling propaganda oprichten. Zo creëer je een totalitaire psychologie. Het gaat niet over de gewone machtsstructuren in de samenleving. Die waren er altijd. Maar over de totalitaire psychologie. Stalin deed hetzelfde. Met zijn zuiveringen. En dat is ook wat de anti-covid totalitairen doen. Ze liegen herhaaldelijk, en het is bewezen dat ze dat doen, maar hun volgelingen geloven hen als deel van de sociale identiteit die ze gecreëerd hebben in deze psychologie van totalitarisme van de massa. Dit concept is grappig omdat het zo fout ging dat het gesteld werd tegen de gezondheidsmaatregelen. Terwijl totalitarisme vanuit mensen komt die wetenschap verwerpen, die de Verlichting afwijzen. In de geschiedenis zijn het zo’n mensen die totalitair waren. De Nazi’s en de Sovjets, niet de mensen van de Verlichting.
De gehele bespreking, alsook die van andere academici vindt u hier
Misschien is het ook interessant te weten dat enkele maanden voor Desmet met zijn artikel in De Wereld Morgen naar buiten kwam (https://www.dewereldmorgen.be/community/mattias-desmet-professor-klinische-psychologie-coronamaatregelen-onthullen-totalitaire-trekken/), en waarin hij stelde dat de schade van de maatregelen de schade van het virus overstegen, Ioannidis een artikel publiceerde waarin hij stelde dat de infection rate fatality (IFR) en case fatality rate (CFR) zwaar overschat werden. "A fiasco in the making? As the coronavirus pandemic takes hold, we are making decisions without reliable data" By John P.A. Ioannidis, March 17, 2020.
Hij baseerde zich hiervoor op 68 doden en stelde dat het een zware overschatting zou zijn om aan te nemen dat er binnenkort 6800, 68000 laat staan 680000 doden zouden vallen. Ten tijde van dit artikel van Dr David Gorski, What the heck happened to John Ioannidis (https://sciencebasedmedicine.org/what-the-heck-happened-to-john-ioannidis/) was het overlijdenscijfer ironisch genoeg net ongeveer 680000.
Dr Gorski schrijft oa het volgende over het eerder door Desmet geciteerde artikel van Ionannidis over waarom het meeste onderzoek fout zou zijn: "I am, of course, referring to John Ioannidis, who first made a splash over 15 years ago, when he published what remains his most famous article, “Why Most Published Research Findings Are False”, leading me (and others) to point out how cranks and quacks have misused and abused Ioannidis’ work to “prove” that science is so unreliable that their quackery or antivaccine pseudoscience should be taken seriously."
Het is ook interessant dat Ioannidis daarna, na dat hoge sterftecijfer de kaart trok van de gesubsidieerde pers en tijdschriften en verblinde maatschappij om toch maar zijn gelijk te kunnen bewijzen. Een beetje zoals de strategie van Desmet wanneer hij ergens uitgenodigd wordt en uiteindelijk niet komt spreken, zoals hier (https://existenz.us/volumes/Vol.15-2Wautischer.html) wanneer hij door de Karl Jaspers Society of North America (KJSNA) uitgenodigd werd en dan zijn kat stuurde. Desmet kiest dan, net zoals Ioannidis de strategie dat men zijn idee niet wil horen (,en het dus zeker wel waar moet zijn). Hij vertelt tijdens shows dat men hem niet wil spreken... maar gaat niet in op serieuze academische uitnodigingen.
Verderop worden er eigenlijk open deuren in getrapt: éénieder die universitaire-wetenschappelijk opgeleid is, leert ook over de beperkingen van de meetmethode, over foutenmarges, over correcties over die foutenmarges, over de onzekerheid en relativiteit van data en statistische modellen die zich erop baseren. Natuurlijk gaan we af op een 'gebrekkige' representatie van de werkelijkheid, want iedere wetenschapper weet of hoort te weten dat data relatief is en de wereld nooit weergeeft zoals die is. Men werkt met foutmarges, calculeeert 'ruis' in, en baseert beslissingen op 'de beste beschikbare data'. In tijden van crisis is dat het beste dat men heeft, en daarzonder doen zou nog kwalijker zijn. Mochten we echter Desmet als adviseur van onze regering gehad hebben als 'corona-expert', dan zou deze een paar telefoontjes plegen naar een arts, en daar zijn beleid op baseren. Dat is niet de best bruikbare data pragmatisch hanteren, dat is gewoon lachen met wetenschap en blind varen op anekdotisch bewijs dat het beste in zijn kraam past. Hij verwijt de wetenschappers dan wel op 'gebrekkige data' af te gaan, Desmet verkiest dan blijkbaar nog liever gewoon geen data, of een gevoel, een trilling of resonantie? Het is nl een feit dat hij - zo schrijft hij zelf in zijn artikel in De Wereld Morgen - een deel van zijn inzichten op de ernst van de coronacrisis baseert op slechte enkele telefoongesprekken met enkele artsen: "Tijdens de tweede golf belden verschillende urgentie-artsen me op. Sommigen vertelden me dat hun afdeling absoluut niet overspoeld werd met coronapatiënten. Anderen vertelden me dat meer dan de helft van de patiënten die op de IC-afdeling lagen geen corona hadden of dermate lichte symptomen vertoonden, dat men ze bij griepsymptomen van vergelijkbare ernst naar huis zou gestuurd hebben om daar uit te zieken. Maar gezien de heersende paniek bleek dit niet mogelijk. Spijtig genoeg wensten deze artsen anoniem te blijven waardoor hun boodschap de media en de publieke opinie niet haalden." (https://www.dewereldmorgen.be/community/mattias-desmet-professor-klinische-psychologie-coronamaatregelen-onthullen-totalitaire-trekken/). Hij baseerde zijn statistische en/of wetenschappelijke inzichten evenzeer op ‘bevestigende reacties’ (likes?) op facebook, volgens zijn collega professor Paul Verhaeghe: “Ik heb hem twee jaar geleden voor het laatst in levenden lijve gezien, bij het begin van de pandemie. Ik heb hem er toen op aangesproken en aangemaand voorzichtiger te zijn, omdat er nog veel te weinig wetenschappelijke gegevens waren. Hij antwoordde dat hij veel bevestigende reacties kreeg op Facebook en dat hij daardoor “klinische” bewijzen kreeg voor zijn overtuigingen.” (‘Mattias Desmet is het spoor volledig bijster’ https://www.standaard.be/cnt/dmf20220916_97919833). Vervolgens wordt deze uitgangssituatie van enkele artsen die hem aan de telefoon zeggen dat het rustig is op hun afdeling, gecombineerd met een foute lezing van een paper van Ioannides en een idee over foutmarges die anderen zouden vergeten en hij niet, een reden om de het hele wetenschapsbedrijf in twijfel te trekken. Dit is eigenlijk nog erger dan af gaan op de voorzichtig en moeilijk te interpreteren data. Dit is gewoon geen enkel mogelijk kenbaar inzicht willen gebruiken. Dient trouwens opgemerkt te worden dat de regering een 5-fasig spreidingsplan hanteerde om zo de zorglast van ziekenhuizen te beperken. Daardoor waren er ziekenhuizen met meer en met minder bezette IC-bedden. (https://covid-19.sciensano.be/sites/default/files/Covid19/COVID-19_Overzicht%20ziekenhuistransfers.pdf)
De rest van zijn narratief over de corona-crisis ga ik niet verder bespreken. Men weet intussen wat hij er van denkt: het is een "verhaal", een bril waardoorheen we naar de werkelijkheid kijken; de cijfers zijn verkeerd geïnterpreteerd, hij heeft gelijk en de anderen dwalen allemaal, het virus was niet gevaarlijk, de vaccins zijn schadelijker (we wachten sinds februari 2022 op zijn factcheck die hij op zijn facebookpagina beloofde, al lijkt op tour gaan om zijn verhaal te verspreiden en zijn boek te promoten belangrijker dan de mensen echt te behouden van deze 'schadelijke vaccins'), de lock-downs waren schadelijker want er werd vanuit de mechanistische ideologie geen rekening gehouden met de menselijke behoeften, een mechanistische visie betoverde de mensheid... Vanuit deze betovering neemt men schadelijke beslissingen die dan mogelijks ook vanuit verkeerde interpretaties weer een vertekenende impact op de cijfers hebben. Dat is wat ik meen te mogen weergeven als samenvatting van wat hij bedoelde te zeggen.
Besluit hoofdstuk 4
Dit hoofdstuk is vooral snake-oil die kan garanderen dat zijn pamflet goed verkoopt bij kritische mensen die echter geen (voldoende specifieke) academische vorming hebben genoten waarbij ze hebben geleerd om bronnen te checken of concepten te leren plaatsen in hun historische context en hun theoretische context, kritieken en evoluties. Met zijn boek in de hand, verzadigd van postmoderne wetenschaps-relativistische indrukken menen mensen nu kritisch te kunnen kijken en te zien dat we tijdens corona gevangen zijn geraakt in een mechanistische hypnose welke leidt tot de opkomst van een totalitair regime dat zich zou bedienen van cijfers welke een "radicale minachting voor de feiten vertonen”, teneinde mensen te controleren, manipuleren en sturen allicht. Dat men zich op basis van enkele telefoontjes voldoende geïnformeerd weet over de ziekenhuisopnames terwijl er overal ter wereld vele mensen op IC liggen, en men op basis daarvan meent alle cijfers in twijfel te mogen trekken is pas een minachting van de feiten en getuigt van een totaal gebrek aan constructiviteit of zorg.
P.S.:
In een post op facebook schrijft Desmet het volgende mbt de video van Nassir Ghaemi:
"Beste vrienden en volgers,
zoals jullie weten is er hier en daar wel iemand die wat kritiek formuleert op wat ik zeg en schrijf. 'Kritiek formuleren' is soms een wat te nobele verwoording. Het betreft vaak eerder een praktijk waarbij men zich op een nogal elementaire manier ontlast van ophopingen van kleinmenselijke sentimenten. Gisteren maakte een collega mij attent op een kritische video op Youtube die een kritische bespreking van mijn boek aan het Karl Jaspersinstituut weergeeft (zie link onder).
De man in kwestie verwees in het bijzonder naar een passage die start op minuut 32 van de video. Een zekere Nassir Gaemi bespreekt daar mijn stelling dat 85% van de studies in de biomedische wetenschappen niet reproduceerbaar zouden zijn (en hij schuwt daarbij de zware woorden niet om mijn boek met de grond gelijk te maken). Hij claimt dat ik de studie waarnaar ik verwijs ofwel niet gelezen heb, hem ofwel niet begrepen heb, of, nog slechter, dat ik hem wél gelezen en begrepen heb en moedwillig mensen bedrieg. Met soms moeilijk volgbare redeneringen claimt hij dat ik de zaken compleet verkeerd voorstel - Ioannides zou net het omgekeerde gezegd hebben, 85%, ja zelfs 90% van de biomedische studies zouden correcte resultaten opleveren.
Ik heb het vaste principe om me niet veel van kritieken aan te trekken die vooral op de man spelen. Telkens weer ondervind ik dat dit tot niets leidt. Maar nu wilde ik mijn collega tegemoetkomen en ik bekeek de passage toch eens.
Ten eerste: de Nassir Gaemi beweert dat ik me baseer op de studie van Ioannides met de titel 'Why most published research findings are false' terwijl ik in mijn boek naar een andere studie, van Begley en Ioannides, verwijs. Je vindt de link hier: https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCRESAHA.114.303819
Ten tweede: als ik de studie waar ik naar verwijs in mijn boek erop nalees, dan is mijn weergave ervan helemaal correct. Jullie kunnen die studie allemaal lezen, of anders gewoon de onderstaande paragrafen eens lezen:
'Over the recent years, there has been an increasing recognition of the weaknesses that pervade our current system of basic and preclinical research. This has been highlighted empirically in preclinical research by the inability to replicate the majority of findings presented in high-profile journals.1–3 The estimates for irreproducibility based on these empirical observations range from 75% to 90%. These estimates fit remarkably well with estimates of 85% for the proportion of biomedical research that is wasted at-large.4–9 This irreproducibility is not unique to preclinical studies. It is seen across the spectrum of biomedical research. For example, similar concerns have been expressed for observational research where zero of 52 predictions from observational studies were confirmed in randomized clinical trials.10–12 At the heart of this irreproducibility lie some common, fundamental flaws in the currently adopted research practices. Although disappointing, this experience should probably not be surprising, and it is what one would expect also theoretically for many biomedical research fields based on how research efforts are conducted.'
Ik begrijp nu waar sommige van de Nederlandse en Vlaamse ijverige criticasters de mosterd haalden toen ze dezelfde passage uit mijn boek op dezelfde manier in het vizier namen - uit deze video. Ik ben vlug door de rest van het betoog van deze man gegaan en ik ga er voor de rest niet op ingaan omdat het van hetzelfde laken een broek is. Maar mijn kleine repliek op de passage die mijn collega aanhaalde, wil ik jullie toch niet onthouden."
Mattias
Bedenkingen hierbij:
Ok, Ghaemi heeft die 85% aan het verkeerde artikel gekoppeld.
Desmet bespreekt artikel nr 16 in zijn tekst, koppelt daar die 85% aan maar vermeldt dat artikel 16 niet in de tekst en enkel in de voetnoot en schrijft dan verder en vernoemt de titel van artikel 17 in zijn tekst én geeft het weer in voetnoot.
Ghaemi wordt hierdoor misleid aangezien het in Desmet zijn tekst wel lijkt alsof die 85% uit artikel 17 komt. Hierdoor bespreekt Ghaemi artikel 17 en denkt hij dat Desmet die 85% uit artikel 17 haalt terwijl die uit artikel 16 komt.
Anderzijds hanteert artikel 16 die 85% ook, wat de verwarring legitimeert. Artikel 16 gaat over 85% onderzoeken die niet repliceerbaar zijn, artikel 17 over 85% meetfout.
In de tekst bespreekt Desmet eerst artikel 16 (2015) en daarna artikel 17 (2005), en zegt: "... in het algemeen maar in liefst 85% van de gevallen (16). Alles tezamen was de kwaliteit van onderzoek zo dramatisch dat de wereldvermaarde statisticus Ioannidis er een artikel over publiceerde met de veelzeggende titel 'Why most research findings are false' (17).”
Door het zo te schrijven lijkt het alsof de 85% uit artikel 16 (uit 2015) geleid heeft tot de conclusies in artikel 17 (2005) wat temporeel gezien niet kan. Die 85% van de gevallen hebben namelijk niet geleid tot Ioannidis artikel 'Why most research findings are false', ook al lijkt het in de tekst van Desmet nu wel zo. Op deze wijze lijkt het ook of alle onderzoek de schop op kan.
Desmet ziet echter wel over het hoofd dat geen van beide artikels van Ioannidis zijn stelling van de waardeloosheid van onderzoek legitimeert, integendeel:
"Given the controversy that has surrounded this issue, it is important to note at the outset that these concerns about the irreproducibility of science do not invalidate the validity or legitimacy of the scientific method. Rather it is the rigorous, careful application of the scientific method that has translated into genuine improvements in human health and provided the substantial benefits we have enjoyed over recent decades: the investment in research has yielded dramatic improvement in outcomes in infectious diseases, cardiovascular disease, oncology, rheumatic diseases, and many other conditions." (uit art 16)